Yer: Beşiktaş – Üsküdar motoru, öğle saatleri.

Evden erken çıkılmış ve kahvaltı etmeye fırsat olmamış bir gün. Yapılacakların bir kısmı tamamlanıp günün programı rahatladıktan sonra, “ne yapsam, nerede ne yesem” diye düşünürken fikir değiştirip alınan “hadi vakit kaybetmeyeyim, bir an önce Üsküdar’a geçeyim” kararı. Devamında “o zaman iskeleden simit alayım, motorda da çay alırım, keyifli de olur” şeklinde alınmış başka bir karar. Yeni bir karar aldım; bir süredir karar vermiyorum, karar alıyorum.

Elimde simit, motora bindim; henüz içerisi bomboştu. Büfemsi kısma gidip bir çay istedim, parasını ödedim. Çaycı o sırada birşey sordu, ne sorduğunu hiç algılamadan en dalgın halimle “farketmez” yanıtını verdim. Yanıtımın hemen ardından benim için doldurduğu küçük boy çay bardağını bir kenara koyup, büyük boy bir bardakta başka bir çay hazırladığını ve bu sırada da “madem simit yiyeceksiniz, büyük boy olsun” dediğini farkettim.

Sanırım bir önceki algılamadığım soru da “çayınız büyük boy mu olsun, küçük mü olsun?”du.

Kilo alır. Daha çabuk yorulur, kolay hasta olur. Depresyondan depresyona koşar. Kendi değerinden şüphe duyar. Muhakeme ve karar verme becerilerini yavaş yavaş kaybetmeye başlar.

Negatif yönde dönüşür. Önce yerinde sayar, sonra geriler. Başkalarının hayatları kulağına daha çok gelmeye başlar. Daha çok TV izler, daha çok haber dinler ama hepsini unutur.

Daha çok yemek yapar. Gereğinden fazla temizlik ve ev işi yapar veya hiçbirini umursamaz.

Kendi sağlığını, zindeliğini ve güzelliğini yavaş yavaş kaybetmeye başlar. Ruhen ve bedenen yaşlanma hızı artar. Çocuklarla eskisi kadar iyi anlaşamaz. Tahammül sınırları daralır. Arkadaşlarından uzaklaşmaya başlar; onları sevmeye devam etse de. Tolerans ve hoşgörü kavramları gün geçtikçe ondan uzaklaşmaya başlar.

Nasıl eğleneceğini, nasıl dinleneceğini bilmez, kimse onu eğlendiremez. Sıkıcı bir insan haline gelir. Hayallerinden vazgeçer ve bunun farkına dahi varmaz. more…