Bir insan yaşadığı her tür olumsuzluğa rağmen nasıl başarır güçlü görünmeyi? Nasıl olur da yakını bildiği kişilere açmaz sıkıntılarını? Kendisini bin türlü çözümsüzlüğün çevrelediğini hissettiği anlarda nasıl gider gelir işine; nasıl bir performans gösterir, ne derecededir yaratıcılığı? Ufacık sebeplerden demoralize olmuş arkadaşlarını, hangi duyguyla yüreklendirir, espriler yağdırır ard arda, eğlenir, eğlendirir ?… Nasıl olur da mutluluğundan büyük parçalar kopup gitmez?

Sanırım olayın iki kilit noktası var. Koşullar ne olursa olsun herkes için hayat devam ediyor ve hiçbirşey sürekli değil; sorunlar da öyle. Önemli olan minimum hasarla atlatmak. Birinci noktanın bu olduğunu kabul edersek, ardındaki ikinci nokta da birşeyler değişecekse bunu sadece kişinin kendisinin yapabileceği. Böyle hissedince de dert yanmak dünyanın en anlamsız şeyi oluyor bir anda. Yakınları onun yakını değil mi gerçekten, samimi paylaşımlar yok mu aralarında, yeterince sevmiyorlar mı birbirlerini, yoksa sadece iyi gün dostu olarak mı görüyorlar karşılıklı veya tek taraflı? Hepsinin cevabı “HAYIR” ne güzel ki tüm ilişkiler yolunda. O zaman neden paylaşılmıyor çözümlenmesi gerekenler? Dertler paylaşıldıkça azalmıyor muydu? Durumun direkt muhatabı olan birisi varsa eğer, bir ölçüde katkısı olabilir. Bunu istemesi ve anlaması koşuluyla tabii ki. Neticede her ne olursa olsun düşünüp, doğru kararı vermekten ve devamında da en doğru şekilde uygulamaktan başka çözüm yok. Evet, insan sosyal bir varlık ama bir o kadar da yapayalnız aslında.

Gri dönemlerde doğru düşünüp, doğru karar vermek ve uygulamaya geçebilmek için güçlü olmak lazım işte. Güçlü görünüp de içi kan ağlayan insanlar olduğuna inanmıyorum. İçinde bulunulan durum ne kadar sıkıntı yaratırsa yaratsın, dışarıda sağlam duran bir insanın, kendi içinde de gerçekten öyle olduğunu, tuhaf bir huzuru koruduğunu düşünüyorum. İnsan çözümün sadece kendisinde olduğu gerçeğini kabullendikten sonra -arada umutsuzluğa kapıldığı anlar olsa da- kendine olan, olması gereken haklı güveniyle güçlü hisseder, güçlü olur, güçlü görünür.
17 Ağustos 2008

Döndüm demiştim ama dönememişim. Döneceğim zannedip erken konuşmuşum. Yüzüp yüzüp kuyruğuna geldiğim bir süreç ve öncesinde geçen neredeyse pause’lanmış ve aynı zamanda da çok yoğun ve hareketli geçen günler, haftalar ve aylar. Hayatımın en bomboş ve en hareketli yazını yaşıyorum aynı anda. Dışarıdan bakıldığında görünen tablo bu, içeriden bakıldığında da çok farklı değil aslında. Hem dışarıda hem içeride neler olacak bimiyorum, tahmin edemiyorum; merak ediyor muyum? Dışarıdakileri; evet, merakla bekliyorum ama içeridekiler kendi sürprizleriyle gelecek. Umarım güzel sürprizlerdir…

Uzun bir aradan sonra, merhaba.

Geçen zaman içinde çok şey değişti. İş yaşamına geri döndüm. Bir yaş daha büyüdüm. Evimi ve yaşadığım semti değiştirdim. Tüm bu değişimler son sekiz ay içinde tercihler doğrultusunda oldu. Şu sıralarda da yine hepsini değiştirme plân ve programları içerisindeyim. Bunun için de yine birkaç aylık bir zaman dilimi var geçmesi gereken, bu süreci şekillendirecek olan. Neler yaşanacak, neler olacak, ne sürprizler çıkacak karşıma merakla bekliyorum.